عـطر بـهـشت می‌وزد از آسـتـانـه‌ات            گل می‌طراود از در و دیوار خانه‌ات

پنهان شده است قـدر تو مانند قـبر تو            ای بی‌نشانه کیست که دارد نشانه‌ات؟

مردی که از تبـسم تو شعر می‌سـرود            مبهوت می‌شد از غـزل عـاشـقـانه‌ات

یکـتایی و برای تو همتا فقط علی‌ست            سوگـنـد می‌خـورم به خدای یگـانه‌ات

در کـوثـر زلال تو تـکـثـیر می‌شـویم            از دل نـرفـتـنی‌سـت غـم جـاودانـه‌ات

بانو چگـونه می‌شود از اشک تر نشد            وقتی که مرثیه است هـوای تـرانه‌ات

بعد از تو خاک بر سر این روزگار باد            آتش چرا نـشـسـته بر این آشـیـانـه‌ات

بعد از تو، جای خالی تو گریه می‌کند            با اهـل خـانـۀ تـو گـرفـتــه بـهـانـه‌ات

صبر علی رسید به‌پایان همینکه خواست            تـنهـا مـیـان خـاک سـپـارد شـبـانه‌ات

دست خدا سـپـرد به دست خـدا تو را            آری زمین گـرفت ز دست زمـانـه‌ات